ماشینکاری جت مواد ساینده (AJM) یک فرآیند ماشینکاری است که در آن از ذرات ساینده ریز که با سرعت بالا از سوراخ‌های نازل خارج می‌شوند، برای عمل بر روی سطح قطعه کار، سنگ‌زنی و حذف مواد از طریق برخورد و برش پرسرعت ذرات استفاده می‌شود.
جت ساینده علاوه بر عملیات سطحی برای پرداخت سطح، شامل پوشش‌دهی، جوشکاری و آبکاری، پیش عملیات یا پس عملیات، در تولید، نقاط ماشینکاری کوچک برای برش ورق، پرداخت سطحی، فرزکاری، تراشکاری، سوراخکاری و بافندگی سطحی بسیار مناسب هستند، که نشان می‌دهد جت ساینده می‌تواند به عنوان چرخ سنگ‌زنی، ابزار تراشکاری، فرزکاری، مته و سایر ابزارهای سنتی مورد استفاده قرار گیرد.
و از ماهیت یا ریشه جت، فناوری جت ساینده به جت‌های آب (ساینده)، جت‌های دوغابی، جت‌های هوای ساینده و غیره تقسیم می‌شود. امروز، ابتدا در مورد توسعه فناوری جت آب ساینده صحبت خواهیم کرد.
جت آب ساینده بر اساس جت آب خالص توسعه یافته است. جت آب (WJ) در دهه 1930 سرچشمه گرفت، یک نظریه برای استخراج زغال سنگ و دیگری برای برش یک ماده خاص است. در روزهای اولیه، فشاری که جت آب می‌توانست به آن برسد در حدود 10 مگاپاسکال بود و فقط می‌توانست برای شستشوی درزهای زغال سنگ، برش مواد نرم مانند کاغذ و پارچه و غیره استفاده شود. با این حال، همراه با توسعه علم و فناوری، در اواخر دهه 1970، روندهای جدید هیجان‌انگیزی در زمینه جت آب بین‌المللی ظاهر شد که نماینده آن جت آب ساینده (AWJ) است که توسط دکتر محمد حشیش در سال 1979 پیشنهاد شد.